In de Digipijp las ik een wervende tekst over ‘Kampvuur – spreuken’. Dat klonk leuk. Mientje had er meteen een prima routebeschrijving bij gedaan. Bij aankomst bij haar huis was het voor een aantal toch nog even zoeken. Eigenlijk hoefde je alleen maar het geluid van de enthousiaste stemmen in de achtertuin te volgen. Nadat je het poortje gevonden had kwam je meteen in Mientjes ‘ontdek’tuin. Wat was er veel te zien en dat ontvouwde zich ‘stapje voor stapje’. Na de kennismaking namen we genoeglijk plaats op de klaargezette stoelen en de ‘vele’ kussentjes. Bij elke zin die ik schrijf komt er weer een grote glimlach van herinnering op mijn gezicht! Achter elke regel kun je namelijk nog een heel extra verhaal toevoegen.

Het ‘slijpen van de pennen’ was thuis al begonnen met het selecteren en opschrijven van de spreuken informatie. Ter plekke begon het tweede ‘slijpen’: pak een tak, achter uit de tuin en maak er een mooie

punt aan. Iedereen had een mesje gekregen. Van de negen dames en drie heren waren er een aantal zelf bezig. Anderen waren blij met de twee ‘opperslijpers’. Ondertussen genoten we van de verhalen en avonturen van ‘alleen’ kamperen in Duitsland, het hebben van ‘buitenverblijven’ met of zonder moestuin, leeskringen, boekenwijsheid, het hebben van honden en natuurlijk het Nivon.

Van tevoren was gevraagd om een aantal spreuken, spreekwoorden, gezegden, etc. mee te nemen. Meteen ontspon zich een gesprek over het taalkundige en betekenisverschil tussen deze woorden en zaten we midden in onze ‘spreuken’conversatie. Er kwamen zoveel naar boven dat we, bij wijze van spreken, bijna geen zin meer zonder konden zeggen. Mientje had alles (met een beetje extra hulp 🙂 heel goed voorbereid. Ze toonde ons in een flits haar papieren overzicht met ‘organisatie’ steekwoorden in het blauw en ‘belangrijke!’ steekwoorden in het rood (ik had geen tijd om het te bestuderen, maar van een afstand zag het er erg leuk uit).

Een mooie aanleiding om stuk voor stuk onze uitgezochte teksten voor te lezen, de achtergrond te vertellen, maar ook gezamenlijk te praten over zegswijzen die men nu niet meer kent, een heel andere betekenis hebben of tegenwoordig echt niet meer kunnen. We haalden aan dat ‘deze’ generatie nog op de ‘ouderwetse’ manier met elkaar converseert, naar elkaar luistert, het heerlijk vindt om boeken te lezen en vroeger op school, in de vijfde, zesde klas, de spreuken geleerd hadden. De hedendaagse digitale middelen zijn nodig, vaak handig, maar een fysieke ontmoeting en activiteit zijn ook heel waardevol. Bovenstaande doet me denken aan de in deze groep genoemde spreuk: de kool en de geit sparen. Sommigen hadden een verhaal gemaakt dat grotendeels uit spreuken bestond en ook nog prima te volgen was. Anderen hadden een thema bv. alles rondom ‘zeilen’ (de wind mee hebben, schoon schip maken) rondom ‘boon, bonen’, etc. (als verrassing lag er voor iedereen een grote plastic zak klaar met verse snijbonen, sperziebonen en boter bonen uit eigen moestuin!). Er was ook aandacht voor de historie en het ontstaan van de spreekwoorden, voor een aantal Syrische gezegden, zelfbedachte zegswijzen en verhaspelingen. Na een heerlijk ijsje en handige thee of lekkere (oplos)koffie maakten we met vele handen licht werk.