Feniks
Elke gemeenschap, klein of groot, is een gemeenschap dankzij gedeelde eigenschappen en gewoonten, dankzij een gedeelde geschiedenis.
Wie geschiedenis deelt met anderen, deelt herinneringen.
Wat we ons niet persoonlijk kunnen heugen is vastgelegd in kronieken.
We leren op school en van ouderen wat bij ons hoort, wat ons tot gemeenschap maakt.
De gemeenschap bevestigt haar identiteit door het gedeelde verhaal steeds weer opnieuw aan elkaar te vertellen,
als een steen die door vele handen gaat en almaar gladder wordt (  uit Een verre echo van Nelleke Noordevliet) 

We zijn weer even terug in de stad waar we eens woonden.
Rotterdam. Stad van slopen en bouwen.
Een stad die nooit af is.
Continue tijdelijkheid.
Alles is in ontwikkeling.
Het komt en het gaat.
In een duizelingwekkende snelheid werd en wordt de slopershamer gehanteerd en dansen hijskranen op grote hoogte.
Rotterdam is nooit opgehouden opnieuw te beginnen. 

Rotterdam is geen Openlucht Museum zoals zoveel andere Nederlandse steden dat wel zijn.
Hier geen steigers rond de trapgevel als er weer een meeuw op gepoept heeft. Schijt.
Geen backpackers maar dagjestoeristen als wij die afkomen op de Haven,
de Kunsthal en nu dan ook het Museum van Migratie in de oude Feniksloodsen aan het Deliplein.

Rotterdam, een stad in beweging. Rusteloos zijn weg zoekend.
Tussen in- en uitademen zit vaak een moment van rust maar niet in Rotterdam.
Rotterdam gunt zich die tijd niet. Doorgaan. Doodgaan kan altijd nog.
Ik herken dat ook in mijzelf.
Net als deze stad heb ik last van de tijd. En toch moet je, moet ik,
wil ik in een soort continuïteit geloven en dat kan alleen maar door terug te kijken op het verleden,
op dat wat voorbij schijnt of scheen

Renée koestert zich voor de kantine van Walhalla in een heerlijk najaarszonnetje.
Ze schijnt gelukkig. ‘Meer heb ik niet nodig’, zegt ze  terwijl ik besluit nog even over de kade te lopen en langs de rivier.
De Maas, de enige constante in Rotterdam. Geen stad die ik ooit zag, ligt zo mooi rond een rivier gedrapeerd.
De rivier die scheidt en verbindt. Ik loop terug naar de vrouw met wie ik al of nog maar 45 jaar verkeer. 

In de verte zie ik baggeraars aan het werk met het creëren van het Getijdenpark in de Rijnhaven.
In mij leg ik de link tussen een baggeraar en een kunstenaar.
Beiden halen dingen uit de drek, uit het slib, dingen die onherkenbaar, die vergeten zijn, die lange tijd ongebruikt en genegeerd hebben gelegen.
Beiden halen ze naar boven, maken ze schoon, bekijken ze en brengen ze terug naar nu,
naar het heden waar ze kunnen spreken, waar ze een plaats hebben.
‘Ik denk dat het een dubbele rol is van scheppen en schoonmaken, maar ook van herscheppen,
zodat je altijd iets aanbiedt dat past bij jouw tijd, dat op zichzelf nieuw is.

Renée wijst mij op een groepje van een mens of twaalf dat voor ons uitloopt.
Dat zijn ze vast, fluistert ze en wij sluiten ons langzaam aan.
Koen verwelkomt ons: ach, jij bent Alje, dan ben jij Renée. Zo simpel is het vaak.
We gaan met zijn allen de ruimte in. W
at heeft dit gebouw een bijzondere transformatie doorgemaakt.
Gestript tot op het bot. We vinden het prachtig ook al is de akoestiek een dingetje.
Na de koffie gaan we naar het hart van het gebouw, de Tornado van de Chinese architect/ bouwmeester Ma Yansong van MAD Architects.
Je moet ook wel gek genoeg zijn om zo’n gebouw te verbeelden.
Schitterend in alle facetten. Het trok ons finaal uit het lood.
Dubbele gedraaide trappen die omhoog en natuurlijk ook weer naar omlaag wervelen, geen seconde vervelen.
Een zinnenprikkelende ervaring om daar hier te zijn. Oog in oog met de schoonheid van de stad en haar rivier.
Water dat in water glijdt en opgaat in de armen van de zee. De o’s en a’s zijn niet van de lucht. 

Wat een bijna adembenemende ruimte. Zowel buiten als binnen.
Aangrijpende beelden van een tzunami in Japan, greep mij bij de strot.
Afgrijselijk mooi. In neon twee woorden die zich herhaalden: Remember me.
Onvoorstelbaar krachtig.
En dan de foto’s van Rineke Dijkstra van een schuchter Bosnisch meisje van zeven dat in ons land asiel zoekt en opgroeit,uitgroeit tot een bloeiende moeder.
Zo mooi…Zo treffend. Recht in mijn hart.One hundred and eighty.
Nergens werd mij zo duidelijk dat goede kunst altijd uit noodzaak geboren wordt en voortbouwt op wat eraan voorafging,
dat creëren altijd het voortbouwen van bestaande relaties is.

Ons bezoek aan dit museum heeft veel losgemaakt, herinneringen wakker gekust.
Wat fijn dat we vanuit het Nivon mee konden naar deze nu al onschatbare en dus waardevolle ikoon. I
k ben nu al blij met de herinnering aan een in goed gezelschap doorgebracht bezoek aan dit Huis vol Herinneringen. 

En natuurlijk is dit verhaal nooit af, net zo min als Rotterdam ooit af is, maar ik moet ergens een punt zetten

Hartegroet, Alje Bosma